 |
| Carlos Filipe Ximenes Belo |
Katolicki biskup, salezjanin z Timoru Wschodniego, obrońca praw człowieka, noblista. Belo jest aktywnym obrońcą praw człowieka, kreatorem życia katolickiego i edukacyjnego Timoru Wschodniego (założyciel szkół średnich, seminariów, sierocińców).
Reprezentował linię biernego oporu, m.in. jako autor listu otwartego z 1994, w którym zaproponował ograniczenie liczebności armii indonezyjskiej na terenie Timoru Wschodniego, rozszerzenie praw obywatelskich dla Timorczyków oraz przeprowadzenie referendum w sprawie odzyskania niepodległości. Przeżył dwa zamachy na życie (1989, 1991).
W 1996 otrzymał za swoje starania Pokojową Nagrodę Nobla.
 |
| Bo Yang |
Tajwański pisarz oraz historyk. Jego prawdziwe nazwisko brzmiało Guo Yidong, literacki pseudonim Bo Yang przyjął w 1960 roku. W 1949 roku ewakuował się wraz z rządem republikańskim na Tajwan w związku ze zwycięstwem komunistów w chińskiej wojnie domowej.
Pracował jako dziennikarz, pisując do gazet eseje zawierające zawoalowaną krytykę rządzącego Kuomintangu, tzn. Chińskiej Partii Narodowej. W 1968 roku został aresztowany pod zarzutem szpiegostwa na rzecz komunistów. Sąd orzekł karę więzienia, którą odbywał na wyspie Lü Dao. Zwolniony w 1977 roku, zaangażował się w opozycję demokratyczną.
W latach 1994-1996 przewodniczył tajwańskiemu oddziałowi Amnesty International. W 2000 roku mianowano go doradcą prezydenta Chen Shui-biana.
Bo Yang opublikował ponad 200 prac, m.in. krytykujących tradycyjną chińską kulturę.
 |
| Gianni Buquicchio |
Włoski prawnik, adwokat, doktor nauk prawnych, urzędnik instytucji Rady Europy, od 2009 przewodniczący Europejskiej Komisji na rzecz Demokracji przez Prawo (tzw. Komisji Weneckiej). W latach 1963-1967 studiował prawo na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Bari. W 1967 uzyskał stopień naukowy doktora prawa. Odbył aplikację adwokacką (1968-1970), równocześnie będąc w latach 1968-1971 wykładowcą w Instytucie Prawa Międzynarodowego i Nauk Politycznych Uniwersytetu w Bari. W 1970 był profesorem wizytującym w Dyrektoriacie Zagadnień Prawnych Rady Europy. W latach 1971-1996 pełnił różne funkcje kierownicze w Wydziale Prawa Publicznego tegoż Dyrektoriatu, w tym dyrektora Sekcji. W latach 1981-1994 był odpowiedzialny za obsługę Konferencji Europejskich Ministrów Sprawiedliwości (Conferences of European Ministers of Justice). W 1990 został sekretarzem Komisji Weneckiej. 30 listopada 2009 opuścił stanowisko w Radzie Europy. 12 grudnia 2009 został wybrany przewodniczącym Komisji Weneckiej. Na to stanowisko został powołany ponownie w 2011, 2013 i 2015 roku.
 |
| Dame Whina Cooper |
Liderka nowozelandzkiej społeczności Maorysów. Była córką wodza plemienia Rarawa, Heremii Te Wake. Pracowała jako nauczycielka, była także farmerką oraz właścicielką sklepu.
Przewodziła wielu ruchom na rzecz praw Maorysów. Założyła m.in. Ligę Dobrobytu Kobiet Maoryskich w 1952 roku i była jej pierwszą przewodniczącą, kierowała rozwojem Centrum Społeczności Te Unga Waka w Auckland. W 1981 przewodziła wielkiemu marszowi Maorysów z północnych krańców kraju pod siedzibę Izby Reprezentantów.
Była odznaczona Orderem Imperium Brytyjskiego (1953 MBE - I stopnia; 1974 CBE - Komandoria orderu; 1981 DBE - tytuł Dame).
 |
| Irene Fernandez |
Malezyjska działaczka praw człowieka. Irene Fernandez urodziła się w 1946 roku w Malezji. Rozpoczęła pracę jako nauczycielka w szkole średniej. Zaangażowała się działalność w Ruchu Młodych Chrześcijańskich Pracowników (YCW). W 1976 roku dołączyła do Stowarzyszenia Konsumentów (WPR) w Penang, gdzie pracowała w edukacji konsumentów. W 1986 roku prowadziła kampanię przeciwko przemocy wobec kobiet. Od 1992 roku była przewodniczącą działań pestycydów w sieci, pracując na rzecz eliminacji pestycydów i rozwoju rolnictwa. W 1995 roku opublikowała raport na temat nadużyć migrujących pracowników. W 1996 roku została aresztowana i oskarżona o publikowanie fałszywych informacji. W 2003 roku została uznana przez sąd za winną i skazana na rok pozbawienia wolności. W 2008 roku została uniewinniona. Zmarła 31 marca 2014 roku w wieku 67 lat.
 |
| Leymah Roberta Gbowee |
Afrykańska działaczka społeczna z Liberii. Jest organizatorką kobiecego ruchu chrześcijanek i muzułmanek pod nazwą Masowa Akcja Kobiet Liberii na rzecz Pokoju, który położył kres wojnie domowej w Liberii w 2003 roku i doprowadził do wyboru Ellen Johnson-Sirleaf na prezydenta Liberii w roku 2005. W 2011 roku została laureatką Pokojowej Nagrody Nobla „za walkę bez przemocy o bezpieczeństwo kobiet i prawo kobiet do pełnego uczestnictwa w procesie budowania pokoju”.
W młodości pomagała osobom z urazami psychicznymi i byłym dzieciom-żołnierzom. Z czasem została przedstawicielką grup kobiecych i jedną z liderek liberyjskiego ruchu na rzecz pokoju. Udało jej się zjednoczyć kobiety różnych wyznań: protestantki i muzułmanki. W 2002 roku zorganizowała w stolicy kraju demonstracje kobiet domagających się zakończenia wojny domowej, które przerodziły się w wielomiesięczny protest przeciw wojnie i przemocy. Ostatecznie zawarto pokój w Akrze w 2003 roku.
W latach 2001-2005 Gbowee była koordynatorką ruchu Women in Peacebuilding Program. W roku 2007 objęła funkcję dyrektora wykonawczego panafrykańskiej organizacji kobiecej Women Peace and Security Network.
Leymah Gbowee jest laureatką licznych nagród za działalność na rzecz pokoju i praw kobiet w Afryce, bohaterką filmu dokumentalnego "Pray the Devil Back to Hell" (2008) oraz autorką książki Mighty Be Our Powers".
 |
| Heidi Hautala |
Fińska polityk, była przewodnicząca Ligi Zielonych, posłanka do Parlamentu Europejskiego, w latach 2011-2013 minister rozwoju.
Ukończyła w 1988 studia magisterskie z zakresu rolnictwa i leśnictwa na Uniwersytecie Helsińskim.
Była radną miasta Helsinki w latach do 1994 roku, w latach 1995–2003 pełniła funkcję posłanki do Parlamentu Europejskiego, do którego została ponownie wybrana w wyborach w 2009. W VII kadencji została przewodniczącą Podkomisji Praw Człowieka.
W 2007 Heidi Hautala stanęła na czele Fińsko-Rosyjskiego Forum Obywatelskiego - organizacji działającej na rzecz praw człowieka w Rosji. Jako jedna z niewielu fińskich polityków otwarcie krytykowała politykę Władimira Putina.
W 2011 roku objęła urząd ministra rozwoju, w konsekwencji odchodząc z Europarlamentu. Sprawowała go do 2013 roku, a w 2014 została ponownie wybrana do Parlamentu Europejskiego.
 |
| Irene Zubaida Khan |
Działaczka społeczna, obecnie kanclerz Uniwersytetu Salford. Jest absolwentką prawa na Uniwersytecie w Manchesterze oraz Wydziału Prawa w Harvard Law School.
W 1979 roku rozpoczęła pracę jako działaczka praw człowieka w Międzynarodowej Komisji Prawników. Od 1980 pracowała dla Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR). W latach 1991–1995 sprawowała funkcję dyrektorki u Sedako Ogata, Wysokiej Komisarz Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców. W 1995 roku została szefową misji w Indiach, a w 1998 roku dyrektorką Centrum Badań i Dokumentacji UNHCR. W roku 1999 została mianowana wiceprzewodniczącą Wydziału Ochrony Międzynarodowej.
W sierpniu 2001 roku przystąpiła do Amnesty International, obejmując urząd sekretarz generalnej jako pierwsza kobieta, pierwsza Azjatka i pierwsza muzułmanka na tym stanowisku. Jest kojarzona z promocją rozszerzenia działań Amnesty na rzecz praw kobiet oraz praw ekonomicznych, społecznych i kulturalnych. W maju 2005 roku określiła więzienie w Guantanamo jako "gułag naszych czasów", co wzbudziło niemałe kontrowersje.
Irene Zubaida Khan jest laureatką nagrody Pilkington Award 2002 dla Kobiety Roku, Sydney Peace Prize 2006 oraz nagrody Ateńskiej Rady Adwokackiej za "wkład w promocję praw człowieka i sprawiedliwości na całym świecie" również w roku 2006.
W 2009 roku została mianowana na urząd kanclerza Uniwersytetu Salford w Wielkiej Brytanii.
 |
| Wangari Muta Maathai |
Kenijska działaczka feministyczna i ekologiczna, założycielka Partii Zielonych, laureatka Pokojowej Nagrody Nobla w 2004.
Studiowała biologię na uczelniach amerykańskich i niemieckich. Doktorat w dziedzinie weterynarii obroniła na Uniwersytecie w Nairobi, gdzie następnie wykładała anatomię, jednocześnie zostając pierwszą w Afryce Wschodniej kobietą-profesorem.
Od 1976 działała w Narodowej Radzie Kobiet Kenijskich, a w latach 1981-1987 pełniła funkcję przewodniczącej tej organizacji. W 1977 założyła w Kenii kobiecy Ruch Zielonego Pasa, który z czasem rozprzestrzenił się na sąsiednie kraje Afryki. W „zielonym pasie” zasadzono ponad 30 milionów drzew. „Zielony pas” stanowił jednocześnie próbę przeciwdziałania postępującemu pustynnieniu kontynentu, a co za tym idzie - biedy i głodu. Maathai przyczyniła się też do stworzenia wielu nowych miejsc pracy (w szkółkach leśnych zatrudnienie znalazło kilkadziesiąt tysięcy Kenijek). W 2003 założyła Partię Zielonych Kenii.
W latach 2003-2005 Wangari Maathai sprawowała w kenijskim rządzie funkcję sekretarza stanu do spraw środowiska i zasobów naturalnych. Ponadto była zaangażowana w działania na rzecz praw człowieka w Kenii.
W 1984 otrzymała nagrodę Right Livelihood „za stworzenie masowego ruchu na rzecz zalesiania”. W 2004 uhonorowano ją Pokojową Nagrodą Nobla za pracę na rzecz ochrony środowiska, rozwoju, demokracji i pokoju. Wcześniej Wangari Maathai zdobyła też szereg innych nagród oraz wyróżnień, m.in. w 2009 roku została odznaczona japońskim Orderem Wschodzącego Słońca.
Maathai zmarła 25 września 2011 w szpitalu w Nairobi na skutek choroby nowotworowej.
 |
| Nils Raimonds Muiznieks |
Łotewski politolog i prawnik, ekspert ds. praw człowieka, nauczyciel akademicki. W latach 2002–2004 minister ds. integracji społecznej. Od 1 kwietnia 2012 komisarz Praw Człowieka Rady Europy.
W 1984 ukończył studia w Grenoble we Francji. Studiował również w Instytucie Stosunków Międzynarodowych w Monterrey i Western Michigan University, a także w Uniwersytecie Princeton. W 1988 ukończył Uniwersytet Berkeley w Kalifornii ze stopniem magistra politologii.
W latach 1988–1990 pracował jako wykładowca na Uniwersytecie Berkeley, następnie przez 2 lata w Radiu Wolna Europa. W latach 1994–2002 pełnił funkcję dyrektora Łotewskiego Centrum ds. Praw Człowieka i Studiów Etnicznych. Był także dyrektorem programu ds. praw człowieka i porozumienia międzyetnicznego Fundacji Sorosa na Łotwie. W 2005 został dyrektorem Instytutu Badań Społecznych i Politycznych Uniwersytetu Łotewskiego. Początkowo był wiceprzewodniczącym, 2009 roku został wybrany przewodniczącym Europejskiej Komisji Przeciwko Rasizmowi i Nietolerancji.
W latach 2005–2006 i 2011–2012 był kandydował na komisarza Praw Człowieka Rady Europy. 24 stycznia 2012 został wybrany na tę funkcję przez Zgromadzenie Parlamentarne bezwzględną większością głosów.
Muižnieks jest autorem wielu książek, artykułów naukowych i prasowych.
 |
| Jestina Mukoko |
Zimbabweńska aktywistka na rzecz praw człowieka, prezes Projektu Pokojowego dla Zimbabwe).
O uwolnienie Jestiny Mukoko apelowała organizacja Amnesty International. Uczestnicy akcji Maratonu Pisania Listów wysłali listy do rządu w Zimbabwe w sprawie Mukoko.
Jestina Mukoko została wypuszczona za kaucją w 2009 roku. Wraz z czterema innymi aktywistami Mukoko pozwała prokuratora generalnego, ministrów spraw wewnętrznych i obrony narodowej, służby bezpieczeństwa i policję, domagając się odszkodowania w wysokości 220 tys. dolarów.
Po wyborach prezydenckich w 2008 roku, Jestina Mukoko oskarżyła Roberta Mugabe o oszustwa wyborcze. 3 grudnia tego samego roku Mukoko wywieziono w nieznane miejsce i torturowano przez 3 tygodnie. Wiadomo jedynie, że porwało ją co najmniej dwunastu mężczyzn podszywających się za policjantów. Jestinę oskarżono o przeprowadzenie spisku mającego na celu obalenie prezydenta. Mukoko bezskutecznie poszukiwano w Harare i w Norton. 23 grudnia została zwolniona przez porywaczy na posterunku policji w Harare.
 |
| Arundhati Roy |
Indyjska pisarka, autorka kilku zbiorów esejów politycznych, poruszających kwestie humanitarne. Laureatka Nagrody Bookera (1997).
Jest córką chrześcijanki i pochodzącego z Bengalu wyznawcy hinduizmu. Dorastała w małej wiosce w Kerali, gdzie toczy się akcja jej jedynej aktualnie powieści Bóg rzeczy małych, poruszającej przede wszystkim problem dyskryminacji kobiet w Indiach. Powieść zyskała wielkie międzynarodowe uznanie, czyniąc z Roy pierwszą kobietę z Indii, która otrzymała prestiżową Nagrodę Bookera.
Od czasu wydania Boga... Roy jest zaangażowana w działalność obywatelską, jest aktywistką społeczną i feministyczną. Swoje książki i wystąpienia poświęca prawom kobiet, sprawiedliwości społecznej i ochronie środowiska.
W 2004 otrzymała nagrodę Sydney Peace Prize za walkę na rzecz pokoju i praw człowieka.
WARREN FARREL (ur. 26 czerwca 1943 w Queens)
 |
| Warren Farrell |
Amerykański pisarz, dziennikarz i publicysta, były działacz feministyczny, obecnie broniący praw mężczyzn. Farrell w latach 70. był cenionym zwolennikiem feminizmu drugiej fali, był trzykrotnie wybierany do zarządu National Organization for Women (NOW). Chociaż dzisiaj jest powszechnie uważany za „Ojca Ruchu Męskiego”, on sam uważa, że: „nie powinno być ruchu kobiecego obwiniającego mężczyzn ani ruchu męskiego obwiniającego kobiety, ale ruch wyzwolenia obu płci pozbawiający ich sztywnych ról przeszłości, w kierunku bardziej elastycznych ról na przyszłość.” Jego książki obejmują historię, prawo, socjologię, politykę, komunikację par, problemy ekonomiczne i zawodowe, psychologię dziecka, opiekę nad dzieckiem, psychologię nastolatków, psychologię i socjalizację dorosłych. Wszystkie jego dzieła są związane z badaniami kobiet i mężczyzn. Farrell jako student był krajowym wiceprezesem stowarzyszenia "Student-National Education Association". Prezydentem USA Lyndon B. Johnson zaprosił go na konferencję w sprawie edukacji w Białym Domu. W 1965r. otrzymał tytuł licencjata w dziedzinie nauk społecznych (Montclair State University), w 1966r. tytuł magistra nauk politycznych na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles, a w 1974r. doktorat w tej samej dyscyplinie z Uniwersytetu Nowojorskiego. Później wykładał na wielu uniwersytetach.
 |
| Malala Yousafzai |
Pakistańska działaczka na rzecz praw kobiet, a przede wszystkim na rzecz ich prawa do nauki, laureatka Pokojowej Nagrody Nobla (2014).
Na początku 2009 roku pod pseudonimem Gul Makai zaczęła prowadzić blog, na którym opisywała swoje doświadczenia uczennicy w Dolinie Swatu, m.in. to jak talibowie zamykali prywatne szkoły po wprowadzeniu przez siebie zakazu edukacji dziewcząt. Za całokształt swojej działalności Malala została nominowana do wielu nagród i zdobyła pierwszą nagrodę Pakistan's First National Peace Prize. W 2012 roku została postrzelona w głowę i szyję przez zamachowców talibów. W jednym z wywiadów, opowiadając o tym zdarzeniu, wyznała: "Niektórzy sądzą, że trzeba by cudu, aby Pakistan stał się wolnym krajem, gdzie wszystkie dzieci będą miały równy dostęp do edukacji, a kobiety będą mogły wykonywać zawody wymagające wysokich kompetencji. Ale w moim życiu już zdarzył się jeden cud. Przeżyłam zamach, którego nie miałam prawa przeżyć, więc moja wiara w cuda jest w pełni uprawniona."
W 2013 Yousafzai otrzymała nagrodę Anny Politkowskiej i Nagrodę Sacharowa. 10 października 2014 otrzymała Pokojową Nagrodę Nobla.
Polscy działacze na rzecz praw człowieka
 |
| Tadeusz Karol Jasudowicz |
Prawnik, specjalista problematyki praw człowieka i prawa międzynarodowego, profesor Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Pracował w Zakładzie Prawa Międzynarodowego i Publicznego. Od 1990 roku jest kierownikiem Katedry Praw Człowieka UMK, a od 1993 roku członkiem Rady ONZ ds. Praw Człowieka i Pokoju. Jest również profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie, gdzie kieruje Katedrą Praw Człowieka i Prawa Europejskiego. W latach 1995-1998 był członkiem Głównej Komisji Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu. Od 1994 jest członkiem Stałego Komitetu Dekady Wiedzy o Prawach Człowieka Narodów Zjednoczonych. Jest także członkiem rady naukowej Międzynarodowego Prawa Humanitarnego.
Jasudowicz jest twórcą oraz Przewodniczącym Komitetu Głównego Olimpiady Wiedzy o Prawach Człowieka.
Został członkiem komitetu naukowego II i III Konferencji Smoleńskiej z lat 2013, 2014, skupiającej badaczy metodami nauk ścisłych katastrofy samolotu Tu-154 w Smoleńsku z 10 kwietnia 2010.
 |
| Janusz Kochanowski |
Prawnik, dyplomata, były prezes zarządu fundacji „Ius et Lex”, w latach 2006–2010 rzecznik praw obywatelskich. Kochanowski uczęszczał do II Liceum Ogólnokształcącego im. Romualda Traugutta w Częstochowie. Ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. W 1980 uzyskał stopień doktora nauk prawnych, a w 1966 ukończył aplikację sądową. W latach 1966–1990 pracował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, ponownie został jego wykładowcą w 1997. W latach 1996–1997 wykładał na Uniwersytecie w Cambridge. W 1995 jako radca prawny został członkiem Okręgowej Rady Radców Prawnych w Warszawie.
W latach 1980–1991 należał do „Solidarności”, a poza tym także do Stowarzyszenia Autorów ZAiKS, a także Klubu Rotary International w Warszawie, którego w latach 1989–2003 był honorowym członkiem. Należał również do Polskiej Rady Ruchu Europejskiego, był członkiem Brytyjsko-Polskiego Towarzystwa Prawnego i członkiem zarządu Polskiej Rady Ruchu Europejskiego.
W 2006 Sejm przegłosował jego wybór na urząd Rzecznika Praw Obywatelskich. 30 stycznia tego samego roku jego kandydaturę zaakceptował Senat. Urząd objął 15 lutego 2006 po złożonym ślubowaniu.
Zginął w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku 10 kwietnia 2010 w drodze na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej. 16 kwietnia 2010 Kochanowskiego pośmiertnie odznaczono Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. 20 kwietnia 2010 został pochowany z honorami wojskowymi w grobie rodzinnym na cmentarzu Kule w Częstochowie.
 |
| Monika Stanisława Płatek |
Prawniczka i nauczyciel akademicki, feministka. Doktor habilitowana nauk prawnych, profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1976 pracuje w Zakładzie Kryminologii w Instytucie Prawa Karnego na Wydziale Prawa i Administracji UW. W 2008 uzyskała nominację na stanowisko profesora nadzwyczajnego UW. W latach 1997–2000 pełniła funkcję zastępczyni dyrektora Instytutu Prawa Karnego.
Odbywała staże naukowe i studia postdoktoranckie, m.in. na Uniwersytecie w Oslo (1984), jako profesor wizytujący (visitting profesor) wykładała na uczelniach w Danii, na Litwie i w Stanach Zjednoczonych. Otrzymywała stypendia naukowe, m.in. Max-Planck-Institut für Ausländisches und Internationales Strafrecht (1992) i Jean-Monnet (1997).
Jej działalność naukowa i społeczno-polityczna koncentruje się na takich dziedzinach jak prawo karne wykonawcze, prawa człowieka - w tym prawa kobiet, penitencjarystyka, kryminologia, wiktymologia, penologia, psychologia społeczna, mediacja, sprawiedliwość naprawcza i socjologia prawa.
Monika Płatek jest założycielką i długoletnią prezeską Polskiego Stowarzyszenia Edukacji Prawnej. Zasiadła także w radzie programowej fundacji Panoptykon. Była pełnomocniczką Rzecznika Praw Obywatelskich ds. praw ofiar przestępstw (2002–2006), a także ekspertką ds. prawnych komisji sejmowych, Open Society Institute i Rady Europy.
 |
| Aleksander Stępkowski |
Prawnik, doktor habilitowany nauk prawnych, profesor nadzwyczajny Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego, od 2015 podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych.
W roku 1997 ukończył z wyróżnieniem studia na Wydziale Prawa i Administracji UW.
Był stypendystą Fundacji na rzecz Nauki Polskiej, University of Manchester, University of Oxford. W roku 2001 uzyskał stopień doktora prawa, a 10 lat później – stopień naukowy doktora habilitowanego.
26 listopada 2015 Stępkowski został powołany na stanowisko podsekretarza stanu odpowiedzialnego za sprawy prawne traktatowe oraz prawa człowieka w Ministerstwie Spraw Zagranicznych.
Stępkowski jest autorem wielu książek i publikacji, w tym m.in. książki "Zasada proporcjonalności w Europejskiej kulturze prawnej. Sądowa kontrola władzy dyskrecjonalnej w nowoczesnej Europie."
- https://pl.wikipedia.org/wiki/Kategoria:Dzia%C5%82acze_praw_cz%C5%82owieka
Grafika:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Carlos_Filipe_Ximenes_Belo
https://www.thechinastory.org/yearbooks/yearbook-2013/forum-counting-and-corruption/the-ugly-chinaman/
http://www.balkanweb.com/site/kreu-i-komisionit-te-venecias-gianni-buquicchio-vjen-sot-ne-tirane/
https://pl.wikipedia.org/wiki/Whina_Cooper
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/6/65/Warren_Farrell.png
https://en.wikipedia.org/wiki/Irene_Khan
http://mmofraghana.org/mmofra-news-and-events/tell-the-children-about-wangari-maathai/attachment/dr-wangari-muta-maathai/
https://www.colby.edu/oakinstitute/about/previous-oak-fellows/2010-oak-fellow-jestina-mukoko/
http://www.literatureproject.com/ebooks-authors/Arundhati-Roy.htm
https://pl.wikiquote.org/wiki/Janusz_Kochanowski
http://gosc.pl/doc/3005321.Rozmowy-o-weneckich-przeciekach
http://wpia.uksw.edu.pl/node/68
Z tym Stępkowskim to polecieliście po bandzie
OdpowiedzUsuńDo niektórych można by mieć uwagi
OdpowiedzUsuńZ większością osób na liście w pełni się zgadzam.
OdpowiedzUsuń